Death of the Outsider, ono što je trebalo da bude još jedan standardni DLC paket famozne Dishonored sage, najverovatnije će se pretvoriti u labudovu pesmu serijala koji je isijavao sirovi potencijal i maestralnu kreativnost svojih autora. Iako su ga i kritičari i igrači dizali u zvezde, brljava premijera bagovite dvojke u špicu praznične sezone prošle zime naišla je na srca šire igračke populacije ledenija i stamenija od zida na severu Vesterosa, efektno zabijajući kolac u srce franšizi koja je po mnogo parametara bila ispred svog vremena.

Strančeva Smrt je standalone naslov koji se od pomenutog nastavka marketinški mudro distancira odsustvom broja dva iza Dishonored logotipa, iako se sama igra hronološki nastavlja na dešavanja iz baksuzne dvojke. Dok famozna Emili ponovo stoluje u Danvolu i pokušava da preporodi oronulo kraljevstvo u maniru koji je njena majka zamislila, igrač je sada u ulozi Bili Lurk, koja nam je poznata iz prethodne igre kao kapetan tegljača Dreadful Wale, broda koji je služio kao intermeco skrovište između dve misije i baza za vaše dalje operacije. Bili, nekadašnja assassinka, vraća se na ulice Karnake u potrazi za Daudom, legendarnim vođom njenog atentatorskog društvanceta koji je nestao bez traga pre mnogo godina, sve dok ne čuje glasine da služi kao prisiljeni borac u obližnjoj bokserskoj ustanovi sumnjive reputacije. Nakon uvodne misije i oslobađanja nekadašnjeg mentora, Bili i Daud sklapaju savez sa samo jednim ciljem: pronaći, doakati i upokojiti misterioznog Stranca, crnookog đavola-boga koji obitava u Voidu, paralelnoj, razlomljenoj dimenziji, iz koje povremeno izlazi u realan svet, poklanjajući specijalne moći pojedincima, uvek vešto skrivajući sopstvene nedokučive motive i agende (lik dobro poznat svim ljubiteljima dosadašnjih Dishonored igara).

Mehanika igranja nije promenjena u odnosu na ranije i ponovo se svodi na prelaženje nivoa na grub i primitivan način (sveopštim klanjem, obezglavljivanjem i destrukcijom svega što vam se nađe na putu ili metodičnim prikradanjem, osmatranjem, izbegavanjem i potpunim uživljavanjem u ulogu steampunk nindže) u maniru u kojem su Dishonored igre i zamišljene da se igraju. Kampanja se sada sastoji od svega pet misija, poslovično vanserijski dobrih, što podrazumeva izvrsnu i raznovrsnu arhitekturu nivoa (sa mnogo opcionih ruta i načina da nešto odradite), gomilu posebnog, sporednog sadržaja (na koji nailazite detaljnim obilaženjem nivoa) i zadatke u glavnom toku priče koji se nadovezuju jedan na drugi. Prva od nekoliko bitnih novina tiče se ubacivanja dodatnog nivoa Contract zadataka (dotične preuzimate kraj prodavnica crne berze poznatih iz prethodne igre), koji često iziskuju kreativnost kako biste ih obavili i dodatno obogaćuju sjajno uranjanje u svet Dishonoreda.

Drugi i mnogo važniji momenat koji DotO donosi tiče se redizajna korišćenja vaših novih Void moći, koje se više ne obnavljaju flašicama sa plavim eliksirom, već se spontano i sporo same regenerišu, pružajući fluidniju dinamiku prilikom njihovog korišćenja. Dotični skillovi su vam dostupni od starta (ne otključavate ih kao pre) i ponovo predstavljaju pravo osveženje tokom igranja, bez obzira na koji način ih budete koristili. Displace postavlja igračevu projekciju na teren, na koju se zatim možete teleportovati, što omogućava naprednije kretanje po terenu od antipoda iz prethodnih igara (prolazak kroz rešetke i slično). Foresight zamrzava vreme i omogućava astralno kretanje po terenu radi osmatranja ili detekcije pulsirajućih upgrade-amajlija, uz mogućnost tagovanja protivnika ili bitnijih predmeta iz okruženja (uz sjajnu mogućnost kombinovanja sa pomenutim Displaceom radi taktičkog repozicioniranja, zalaženja iza protivnika, bržeg i efektnijeg bega i slično). Glavna zvezda je sjajni Semblance, kojim onesvešćenim stražarima ili građanima kradete vizuelni identitet, što ćete koristiti za očekivane infiltratorske operacije ili Jaqen H’ghar stapanje sa masom i zbunjivanje patrola. Od fizičkih gedžeta, tu su mnogobrojne varijacije na već viđeno, uz izuzetak simpatične hook-mine, koja na određenoj udaljenosti agresivno privlači i momentalno onesvešćuje likove, čak i ako je zalepite za zidove ili tavanicu (uz mogućnost čerečenja nesretnika korišćenjem više ovih mina unakrsnim postavljanjem).

Najvećoj steni spoticanja iz prethodne igre, koja se ticala bagovite i traljave optimizacije Void enginea, ovde je posvećena dužna pažnja. Sve je zategnutije i fluidnije nego u nesretnoj Dvojci, bez karakterističnih brljarija od ranije, uz primetna, ali ne i kapitalno ometajuća manja usporenja na otvorenim prostorima ili uz pojedine vizuelne efekte. Zvučna komponenta je ponovo maestralna i perfektno obogaćuje atmosferu, a šlag na torti je ponovno prisustvo tamnopute lepotice Rozario Doson u ulozi glavne junakinje, kao i famoznog Majkla Medsena koji je opet pozajmio svoj glas, ovog puta omatorelom i umornijem, Daudu.

Bez obzira na to kakav biznis plan očekuje buduće Dishonored uzdanice, sa Death of the Outsiderdom nadležni u Arkane studijima definitivno stavljaju tačku na ono što nazivaju „Kaldvin erom”. Potencijalne buduće igre iz ovog univerzuma predstavljaće novo poglavlje, sa novim likovima, događajima i (nadamo se) lokacijama van sumornog Danvola i prašnjave i suncem obasjane Karnake. U svakom slučaju, Strančeva Smrt predstavlja vrsno dizajniran, osmišljen i prezentovan paket koji na zadovoljavajući način zaokružuje jednu širu priču, i kao takav predstavlja obavezno štivo kako za fanove originala, tako i za one koji bi, zahvaljujući ovoj i prethodnim igrama, mogli da mu daju zasluženu šansu.

Aleksandar DINIĆ