Zemekisov performance-capture

Jedna od najstarijih engleskih poema dobija novu ekranizaciju. Ovaj put se u koštac sa mitom o Beovulfu uhvatio niko drugi do Robert Zemekis, naravno, na sebi svojstven način. Dok je ova priča već čuvena među osnovcima u zemljama sa anglosaksonskim i skandinavskim nasleđem, kod nas je prilično nepoznata. Ova poema prati gotskog junaka Beovulfa od trenutka kada kao mladi ratnik dolazi u pomoć danskom kralju Hrotgaru čije kraljevstvo teroriše čudovište po imenu Grendel, sve do njegove starosti, kada brani svoje kraljevstvo na jugu Švedske od strašnog zmaja.

Zemekis je odlučio da prilikom rada na „Beovulfu” nastavi sa razvojem digitalizacije glumaca koje je započeo u „Polar ekspresu”. Korišćenjem novih tehnologija spojio je drevni mistični svet sa fantazijskim čudovištima sa izvedbom vrhunskih glumaca današnjice. Tako su se u postavi ovog filma okupili Rej Vinston kao Beovulf, Entoni Hopkins kao kralj Hrotgar, Džon Malkovič kao lord Unfert, Robin Rajt Pen kao kraljica Velteou, Krispin Glover u ulozi Grendela i Anđelina Džoli kao Grendelova majka.

Proces koji je unapređen otkad je prvi put viđen u „Polar ekspresu” Zemekis odbija da nazove motion-capture ili animacija digitalizovanog modela glumca, već koristi termin performance-capture. Kamere visoke rezolucije skeniraju kompletna tela glumaca i na osnovu njih se prave modeli koje vidimo u filmu, ali Zemekis je otišao korak dalje. Ti modeli nisu samo animirani uz dosnimljene glasove glumaca. Ne, svi glumci su bili zajedno u studiju sa zelenim kulisama i odglumili svaku scenu, ali bez konvencionalne filmske kamere. Umesto toga, ove scene su snimane video kamerama visoke rezolucije koje su beležile referentne tačke akcija svakog od aktera, od pokreta tela do mimike lica. Zatim su ove akcije prenošene na modele, koji su na kraju stavljani u finalno digitalno okruženje. Ovaj sistem otklanja veliki deo veštačkog i beživotnog izgleda koji je bio problem u ranijim filmovima koji su koristili slične tehnike. Velika pažnja poklonjena je otklanjanju najveće zamerke „Polar ekspresu” – zloglasnih „mrtvih očiju”.

Digitalizacija glumačke postave olakšala je još jedan aspekt pripovedanja – šminku i transformaciju likova. Priča prati Beovulfa od njegove osamnaeste do sedamdesete godine, i to je sve vreme Rej Vinston. Za podmlađivanje pedesetogodišnjeg britanskog glumca korišćene su fotografije iz njegove mladosti, kada se amaterski bavio boksom. Naravno, relativni odnosi i proporcije tela glumaca takođe su bez mnogo problema prilagođeni scenariju. Tako je Rej Vinston naglo postao dvometraš, a ser Entoni Hopkins dobio sto kilograma na težini. Zemekis je iskoristio način pravljenja filma da probije i treću dimenziju prikazivanja. Budući da je film potpuno digitalan, nisu bile potrebne specijalne kamere da se napravi i njegova trodimenzionalna verzija. Tako će posetioci IMAX 3D i Real 3D bioskopa moći da uživaju u 3D prezentaciji „Beovulfa”.

Dragan KOSOVAC