U eri kada igre po filmovima niču kao pečurke posle kiše, pravo je čudo da smo tek sada dobili i igračku verziju najdugovečnijeg modernog horor serijala. Zamišljena kao osmodelna saga o neodoljivo poremećenom serijskom ubici pod kodnim imenom Jigsaw, koji je svoje poslednje dane posvetio moralno-ekstatičnom „pročišćavanju” naizgled nasumičnih osoba stavljajući ih u mehanizme i kontrapcije za sakaćenje i ubijanje, tradicionalno je, paralaleno zapadnjačkom prazniku Dana veštica, ovih dana dogurala do šestog nastavka. Zombie Studios je iskoristio priliku da paralelno sa filmom objavi i (zasad) prvu igru po „Saw” sagi, pružajući odgovor horor fanovima iz oba medija na šta bi mogla da liči poznata filmska priča prilikom tranzicije u svet video igara.

Za igre bazirane po poznatim filmovima gotovo je postao aksiom da je sav trud prilikom izrade uložen u modelovanje likova što približnije filmskim uzorima, u mućkanje kakve-takve akcije inspirisane događajima sa velikog platna i stiskanje palčeva da će igrači sa viškom para zagristi mamac i doneti brz i bezbolan profit za koji nije potrebno previše zasukati rukave. Na opšte čuđenje, Saw se nalazi na suprotnom kraju ovog nepisanog pravila, fokusirajući se u velikoj meri na priču, likove, njihove međusobno odnose i produbljivanje i proživljavanje kompleksne i isprepletane priče iz „Saw” filmova iz još jedne perspektive. Ovome u prilog ide i činjenica da je igra smeštena između prvog filma i njegovog nastavka, čime je izbegnuta eksploatacija aktuelnog šestog dela.

U ulozi ste detektiva Dejvida Tepa, koji je zahvaljujući Jigsawu lično nekim čudom izbegao fatalnu sudbinu svog parnjaka iz prvog filma (glumio ga je tamnoputi Deni Glover, zvezda „Predatora 2”). Iako neogreban, pred Tepom je novi izazov: beg iz napuštene bolnice za mentalno poremećene, riggovane fatalnim zamkama i mehanizmima i nastanjene opasnim ljudskim protivnicima, sve vreme provociran i testiran od strane Jigsawa, odnosno njegovog avatara u vidu bizarne lutke na dečjem triciklu. „Terapija” izlečenja detektiva Tepa od dugotrajne opsesije pronalaženja Jigsawa u ovom slučaju odvijaće se kako kroz preživljavanje u opasnoj bolnici tako i kroz pomaganje osobama na koje su Tepovi postupci i delanja uticali u moralnom i emotivnom smislu. Oslobađanje ovih likova iz mašina za mučenje i ubijanje predstavlja i završetak svakog od šest nevelikih poglavlja, a još jedan sjajan momenat je i objašnjenje agresivnog ponašanja svih ostalih zatočenika u Jigsawovoj igri mačke i miša: ključ za izlazak iz zastrašujuće bolnice hirurški je ubačen u Tepovo telo, a, da citiramo majstora torture lično, „sumnjam da iko od njih ima dovoljno hirurškog znanja da ga odstrani tako da to bude bezbolno po tebe...”

Saw je tipična linearna horror survival avantura iz perspektive trećeg lica, u kojoj ćete se neizmenično probijati kroz osušeno-zarđale hodnike napuštena duševne bolnice, rešavati tipizirane zagonetke, mehanizme i zamke i batinati se sa nekoliko tuceta nesrećnika s kojima delite gorku sudbinu. Razlike između pomenutih poglavlja su nepostojeće i igra ni jednog trenutka ne uspeva da pobegne od ustaljene trase, kojoj bolno nedostaju promena okruženja i više razlikosti u gameplayu. Sami nivoi prošarani su sa nekoliko opasnih terenskih zamki (naelektrisane bare, usijana para koja šiklja iz cevi i slično) i čestim klopkama na bazi kombinacije sačmarice i sajle montiranih između prolaza ili iznad pojedinih vrata. Pomenute zagonetke i mehanizmi (uključujući i one „ultimativne” na krajevima poglavlja), pored toga što se prečesto ponavljaju, pate i od previše banalizovanog načina za njihovo rešavanje, a naći ćete se i u ograničenom setu prostorija miniranih eksplozivima, u kojima u ograničenom vremenu morate da provalite način za beg, najčešće u vidu kombinacije za katanac na izlaznim vratima.

Ako zanemarimo jednoličnost sadržaja koji se ne menja do kraja igre, najveća zamerka igri odnosi se na problematično-reumatični sistem borbe sa protivnicima koji obitavaju u mračnim hodnicima azila. Prilikom fajta neophodno je konstantno držati taster ’Shift’ kojim zauzimate gard, a zadavanje udarca nakon toga pati od sporog odziva kojim detektiv Tep zamahuje oružjem koje mu je u ruci (što se ne odnosi i na neprijatelje, koji su daleko agilniji). S druge strane, daleko je zabavnije protivnike navoditi na pomenute terenske „sačekuše”, odnosno sami spravljati i postavljati zamke (na predefinisanim mestima) kombinacijom materijala koji ćete pronalaziti po ormarima i montirati na specijalizovanim stolovima širom bolnice.

Kada se svi navedeni nedostaci zanemare (što u kasnijem toku igre i nije problem), Saw je zapravo natprosečno interesantna igra, u kojoj vlada napeta atmosfera i gde u svakom trenutku očekujete da se desi nešto fatalno po vašeg lika, efikasno održavajući konstantnu tenziju i blagu nelagodnost tokom igranja. Dodatak tome je i glavna atrakcija i selling point igre u vidu učešća legendarnog glumca Tobina Bela lično, koji je svojim oporo ledenim glasom još jednom objasnio zbog čega je Jigsaw svakako jedan od negativaca koji se zasluženo nalazi u društvu najpoznatijih filmskih zlotvora svih vremena.

Aleksandar DINIĆ