Za vreme Drugog svetskog rata otpor nemačkoj strahovladi u okupiranoj Poljskoj svodio se na simboličan nivo. Pukovnik Grom, kao nekadašnji pripadnik poljske armije, a kasnije jedan od lidera pokreta otpora, biva zarobljen u jednoj akciji i deportovan u zarobljenički logor u Kazahstanu. On odatle uspeva da pobegne i dolazi u Tibet, gde sreće svog budućeg partnera Petra, češkog trgovca antikvitetima, kome je krijumčarenje drevnih relikvija sa istoka na zapad glavni izvor zarade. Grom i Petar tako udružuju snage i postaju avanturisti koji za pristojnu sumu imaju „petlju” da urade ponešto i sa one strane zakona. Njihov život na tromeđi Tibeta, Pakistana i Indije tekao je relativno mirno, sve dok jednog dana na molbu nekog lokalnog kolekcionara nisu prihvatili naizgled lak zadatak – da se tokom noći uvuku u novoformirani nacistički kamp, postavljen na starom arheološkom nalazištu, i ukradu nekakav „bezvredan” predmet. Od tog momenta počinje avantura na kojoj bi im pozavideo i dr Indijana Džons.

Ovo nije klasična „p&c” avantura, niti suvoparni RPG, a ponajmanje strateško-taktička šunjalica tipa Commandos, ali jeste od svega toga pomalo. Spajanjem naizgled nespojivih žanrova u jednu celinu, autori Groma jesu načinili brojne kompromise, ali krajnji rezultat koji je pred nama, pokazuje da je jedna takva mešavina ne samo moguća, već i dobrodošla u moru stereotipnih igara. Grom je, dakle, akciona RPG avantura, nastala pod očiglednim uticajem filmova o Indijani Džonsu, u kojoj se prepliću poljska hladnoća i proračunljivost, češke kobasice i cinizam, tibetanska mudrost, indijska lepota i nemačka težnja za globalnom dominacijom. Družinu od maksimalno pet likova, od kojih je jedan Petrov tovarni jak na koga je moguće staviti sav višak bagaža koje glavni junaci ne mogu da ponesu sa sobom, predvodi pukovnik Grom, ali samo kao prvi među jednakima, pre svega zbog svog dugačkog jezika i utrenirane desnice.

I dok je upravljanje likovima veoma prosto, način borbe u početku može zadavati probleme, ali nakon što se igrač navikne na njega, stvari postaju relativno jednostavne. Kompletne instrukcije izdaju se putem miša, i to: način ponašanja u borbi (ofanzivni, defanzivni i slobodni), zauzeti stav prilikom kretanja (trčanje, puzanje, čučanje i sl.), kao i vrsta upotrebljenog oružja, čiji je arselan prilično veliki (od sablji i noževa, preko musketa, pa sve do automata i ručnih bombi). Igrač u svakom momentu može direktno da kontroliše jednog junaka, dok se ostali, ako ih u sceni uopšte ima, ponašaju po unapred zadatom AI algoritmu. Ono o čemu posebno treba voditi računa jeste da pripadnici družine mogu da rane, odnosno ubiju jedan drugog, ukoliko se nađu na pravcu dejstva vatrenog oružja. Ako se zna da se igra automatski završava smrću bilo kog lika, onda je jasno zbog čega je njihov taktički raspored u borbi od vitalnog značaja za preživljavanje.

Autori Groma nisu odoleli da osnovnu nit radnje obogate brojnim sporednim zadacima i mini-igrama, čije uspešno završavanje uvek donosi bonuse u vidu predmeta koji olakšavaju prelazak glavnog questa. Kao posebnu pikanteriju treba izdvojiti postupak cenjkanja (tradicionalna zabava istočnjačkih trgovaca), pomoću koga se mogu ostvariti značajni popusti prilikom kupovine razne robe. To je ostvareno korišćenjem tzv. „bargaining” kartica koje, svaka za sebe, predstavljaju različita emocionalna stanja osobe koja pristupa cenjkanju. U zavisnosti od konačnog rasporeda ovih kartica tokom nadmudrivanja sa trgovcima, uspeh može biti bolji ili lošiji, što se naravno odražava i na konačnu cenu tražene robe.

Iako rezolucija 800 x 600 danas deluje prevaziđeno, mora se priznati da Grom izgleda sjajno. Sela i gradovi Kašmirske oblasti, tibetanski hramovi i visovi Himalaja crtani su ručno, ponekad u dve, ali mnogo češće u tri dimenzije, izometrijski. Za razliku od pozadinskih pejzaža, modelovani likovi ne deluju tako ubedljivo (neki su čak i tragikomični, poput braon (?) jetija), no to ne umanjuje značajno izrazitu dopadljivost igre. Izostanak introa takođe može delovati čudno, ali to je nadoknađeno brojnim animacijama u kasnijim fazama igre.

Nema sumnje da Grom zaslužuje jedan gromki aplauz, pre svega zbog njegove svežine i duhovitosti, ali i jednostavnog, a ipak originalnog izvođenja. Gledajte na njega kao na jedan dugački vic o Poljacima i nekoliko neprospavanih noći vam ne gine.

Slobodan MACEDONIĆ